سین (شاهین‌شهر و میمه)

سین (برخوار)، نام شهر کوچکی در شهرستان برخوار در استان اصفهان می‌باشد که در فاصله تقریباً ۱۰ کیلومتری شمال شهر اصفهان قرار دارد که قدمت آن به پیش از اسلام می‌رسد. در این شهر مسجدی با مناری مرتفع وجود دارد که این منار از میانه کج شده و در قدیم الایام همانند مناره‌های محله جویباره اصفهان افزون بر اذان گویی، بر فراز آن آتش برمی‌افروختند تا کاروانیان گمگشته در بیابان بتوانند راه خویش را به سوی آبادی و شهر اصفهان باز جویند. در پایین این منار کج، کتیبه‌ای منقوش به تاریخ ۵۲۶ هجری قمری (عصر سلجوقی) قرار دارد که از منظر تاریخی این کتیبه را قدیمی تر از کتیبه موجود در مسجد جامع اصفهان می‌نمایاند. این درحالی است که به گفته مورخین تا پیش از این کتیبه موجود در مسجد جامع اصفهان قدیمی‌ترین کتیبه تاریخ دار ایران دانسته می‌شده است. همچنین در منابع تاریخی آمده که یکی از جنگهای سلطان جلال الدین خوارزمشاه با سپاهیان مغول در پای همین منار تاریخی سین صورت گرفته است.

روستای سین که چند سالی است به شهر تبدیل شده تا پیش از ساخت جاده اصفهان-گز-مورچه خورت در زمان شاه عباس صفوی، اولین منزل (بارانداز) در جاده قدیم اصفهان-ری بود که در فاصله ۳ فرسنگی شمال شهر اصفهان قدیم قرار داشت. به بیان دیگر برای بازرگانان و مسافرینی که از ری عازم اصفهان بودند روستای سین آخرین منزلگاه پیش از ورود به شهر اصفهان می‌بود. پس از انتخاب شهر اصفهان به عنوان پایتخت ایران، شاه عباس بزرگ تصمیم به گسترش شهر برای اسکان امرا، دیوان سالاران و دیگر مردم مهاجر به پایتخت جدید می‌گیرد که این گسترش، بیشتر به سمت غرب شهر اصفهان قدیم و اراضی بالادست رودخانه زاینده رود بود. به گونه ایی که حدود غربی شهر اصفهان قدیم با افزوده شدن میدان نقش جهان، کاخ چهلستون، خیابان چهارباغ و محله عباس‌آباد (که برای اسکان جمعی از اهالی تبریز ساخته شد) و البته بعدها محله لنبان، گسترش زیادی به سمت بالا دست رودخانه پیدا کرد. این گسترش کالبد شهر به سمت غرب باعث شد تا شاه عباس دستور عمران جاده ایی جدید برای تسهیل رفت و آمد کاروانیان و اهالی پایتخت جدید با شمال کشور را صادر نماید که نتیجه این تصمیم ساخت جاده ایی (به همراه کاروان سراهایی) بود که از غرب اصفهان شروع می‌شد و پس از گذر از غرب شهر گز فعلی به مورچه خورت می‌رسید. هم اینک بر روی این جاده آزاد راه معلم ساخته شده که در ادامه منطبق با مسیر دوران شاه عباس به اتوبان اصفهان-تهران فعلی متصل شده و پس از آن به مورچه خورت می‌رسد. با ساخت این جاده در غرب شهر تاریخی گز، مسیر باستانی اصفهان-سین-مورچه خورت اهمیت خود را رفته رفته از دست داد و منزلگاهی برخوردار از مسجدی کتیبه دار با مناری آتش‌نشان که محل وقوع یکی از بزرگترین و سرنوشت سازترین جنگهای تاریخ ایران بود در گذر ایام به فراموشی سپرده شد.

جمعیت

این شهرک تاریخی در دهستان برخوارغربی قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۵، جمعیت آن ۴٬۱۴۷ نفر (۱٬۰۶۶خانوار) بوده‌است.